ناصرالدين شاه پس از سفر اول خود به اروپا در برابر سياست روس و انگليس سياست موازنه­ی مثبت پيش گرفت و در برابر هر امتيازي كه به يكي از مؤسسات يا اتباع يكي از آن دو كشور مي‌داد، براي رفع اعتراضات و جلب رضايت دولت رقيب، امتيازي هم به يك مؤسسه يا تبعه­ی دولت رقيب واگذار مي‌شد.[1]

در سال1889م(1306ه‍.ق) وقتي بارون رويتر تبعه­ی انگليس امتياز تأسيس بانك شاهنشاهي و اجازه بهره‌برداري از معادن را گرفت، فورا روس‌ها نيز به دولت ايران اعلام داشتند، قبول تقاضاهاي دولت در دادن قرضه، مستلزم تأسيس بانك روسي در ايران مي‌باشد و علاوه‌بر اين‌كه با داده‌شدن اجازه تأسيس بانك به انگليسي‌ها(بانك شاهنشاهي) براي دولت وقت مشكل بود كه به روس‌ها اجازه ندهد، اصولا رجال مملكت و شاهزادگان از نظر امكان استقراض از بانك روس، خيلي زود با تقاضاي روس‌ها موافقت نمودند.[2] و در 1شوال1307(1خرداد 1269 يا مه1890) يعني حدود دو سال بعد از دادن امتياز به رويتر، امتياز تأسيس بانك استقراضی رهني را براي مدت 75سال[3] را به دو نفر از اتباع روسيه به نام‌هاي پولياكف و رافالویچ دادند.[4]